खै तिमिलाई के भनेर सम्बोधन गरु ,अबत जहा सम्म सम्बोधन गर्ने सब्दहरु
को पनि
अभाब छ ,प्रीय अब कहा भन्न सक्नु र तै पनि तिम्रो सामु बिना सम्बोधन नै
अन्तीम पटक माफी
को भिख माग्दै छु । मेरो मन को बगैचा मार्फत तिम्रो सामु आइसकेको छु
,मलाई माफ गरिदेउ बा नदेउ,
त्यो त तिम्रो खुसी को कुरा हो ।म पनि सायद माफी को लायक नै कहा छु
होलार
तर पनि तिमरो चोखो प्रेम र बिबसताका ती हाम्रा दिनहरुलाई तिमिले
भुल्नु परेको छ
कर्मले ढाटे पछि हाम्रो माया जाल फाटे पछि बाच्न मन त कहा नै हुन्छ
र तर पनि
बाध्यताले कसैको लागी बाचि दिनु पर्ने रहेछ ।
थाहा थियन हाम्रो सम्बन्ध भगबानलाई पनि मन्जुर रहेनछ ।तेसैले त
माया प्रेम लाई बिर्सीएर एउटै गोरेटोमा हिडन चाहानालाई अन्तर हदयमा
लुकाएर दोबाटो मै छुट्टीनु पर्यो , मेरो रहर र चाहानाहरु ले हामरो प्रेमलाई अज्मबरी
राख्ने तर सोचेको भन्दा बिपरीत आई दिए पछि के नै पो लाग्छ र?
काल्पनिक सन्सार मा बास्तबिक सपनालाई जिबनमा पाउनु नै कहा सकिन्थ्यो र,
तेसैले त बिगत देखी तिम्रो र मेरो सम्बन्धमा आधी आयो ।तिमि पनि मालिया को सिटि बजार मा
आउथेउ र सिसाईडको गार्डेन चौतारीमा हामि दुई बस्ने गरेको थियौ ।
म तेहि तिम्रो बसाई र आईसकिर्म खाएर बसेको त्यो
ठाउ लाई बेला बेला मा हेरी रहन्छु ।तिमि खुसी भएर बस अब त हामरो गोरेटो पनि
छुट्टीसक्यो ,तिमिलाई तिम्रो जिबन सदा खूसी रहोस ,तिम्रो हात हरु सदा साद
प्रगती पथ मा लम्कन सकुन बधाई का साथ तिमिलाई यो मेरो अन्तीम पत्र ल…………………?